ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร

มีเรื่องประเด็นเรื่องแม๊ๆเราเลยอ้าวอยากคุยบ้างว่า ถ้าแม่แบนี้เขารักเราไม่ เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นลูกสาวคนเล็กและมีพี่ชายคนโตพิการมือ เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ให้เราออกจากโรงเรียนให้มาเอาผัว  แต่พี่ชายกับได้เรียนต่อ ทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนตลอดมีทุนการศึกษาปีละ4พันบาท เงินสมัยนั้นมีค่ามาก คำตอบแม๊คือ ที่ให้พี่ชายแกเรียนเพราะพี่แกพิการไงจะต้องได้รับการศึกษาสูงๆจะได้ทำงานที่ดีๆ ส่วนมีมือมีเท้าเอาผัวมาเลี้ยงแม๊ เราไม่ยอมโดนตบโตนตีจนสะหลบตั้งหลายรอบ ตอนนั้นเราอายุ14ย่างเข้า15ปี ส่วนตัวเราอยากเรียน แม๊ชอบสอนให้ลูก กตัญญูไม่เถียงผู้ใหญ่ บ้านเราอยากจน พ่อติดคุกเป็นว่าเล่นแม่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว แม๊เราก็พิการนะ ทำไมถึงพิการเหรอแม๊บอกว่าเป็นเพราะหิวข้าวกูเลยขึ้นต้นไม้เลยตกต้นไม้ไง เราเลยรู้สึกผิดมาตลอดว่าเป็นเพราะเรา แม๊เลยอยากให้เราเอาผัวมาเลี้ยงแม๊ บ้านเรามีสวนเยอะแต่จนไม่มีใครทำช่วย แม๊เลยหาคนตัวใหญ่อายุมากกว่าเราเยอะ ซึ้งเราตัวเล็กมากๆ เรากลัวมากไม่ยอมแม๊ก็ตบหน้าเรา เราเคยแอบไปเรียนแม๊ก็ตามไปลากเรามาบ้าน เอาจริงเราจะสู้ก็ได้แต่เราถูกสอนห้ามเถียงผู้ใหญ่ เราถูกทำร้านจนเราทนไม่ได้จนต้องยอมแต่งงาน พอแต่งคืนแรกมันก็จะหลับนอนกับเราจนเราต้องไปหาหมอ มดลูกอักเสบ แม๊ก็ไม่เคยสนใจ เราอยู่กับสามีที่แม๊หามาให้ไม่นานเราก็ทนไม่ไหวเลยหนี แต่เราคิดถึงแม๊เลยกลับมาบ้านอีกเพราะแม๊บอกว่าอยากให้กลับสงสารแม๊หน่อยไม่มีใครดูแลแม๊เลย แม๊บีบน้ำตาลจนต้องกลับ สุดท้ายแม๊ก็บอกให้กลับไปหาผัวคนที่แม๊หามาให้เราไม่ยอมตามเคยแม๊ตบเราอีก จนเพื่อนเราเจอรับไม่ได้ในเหตุการณ์แบบนี้ เพื่อนเลยพาหนี พวกเราไปหางานทำจนไปเจอคนหนึ่งเขาชวนไปทำงานด้วยแลกกับเงิน3พันบาทเขาบอกเขาเป็นผู้จัดการ ฟรามไก่ที่ปราจีนบุรี เราเลยไปทำด้วยแต่เราขอเงินก่อนเพื่อให้เพื่อนไปทำที่อื่นเพราะเพื่อนไม่ชอบงานเลี้ยงไก่ เพื่อนเลยเข้า กทม ส่วเราทำงานให้เขาตอนแรกนึกว่าทำงานจะได้เงินเดือนทำฃานตากแดดเขียนใบเข้าออกและส่งใบตั๋วรถดิน เพราะทางฟร์ามเขาขยายฟร์ามเลยต้องทำงานตากแดด ทำมาหลายเดือนเงินเดือนออกแต่เขาไม่ให้เงินบอกเดี๋ยวให้เดี๋ยวให้ จนวันหนึ่งมีงานเลี้ยงคนงานเราก็ต้องไปด้วยเพราะเราเป็นพนักงานต้องไปล้างจานให้เขา เขาบอก เราก็ต้องไป อยู่ๆเขาบอกอยากได้เงินไม่เดี๋ยวจะเอาเงินเดือนให้แต่ต้องมีข้อแม้ เราเลยถามมันคืออะไร เขาบอกต้องกินเหล้ากับเขา เราเลยบอกว่าเราไม่เคยกิน เขาบอกต้องกินถ้าไม่กินไม่ให้เงินนะ ด้วยความอยากได้เงินเดือนไม่คิดอะไรมากเลยยอมกิน จนเมาเขาเลยพากลับที่พัก พอถึงที่พักมันก็ขืนใจเรา เราอายไม่กล้าบอกใคร มันก็ทำซ้ำๆจนเราท้อง มันก็หาว่าเราท้องกับคนอื่น เราก็นั่งเงียบร้องไห้ มันก็หาผู้หญิงอื่นมาหยามหน้าจนท้องโตมันกลัวคนอื่นจะว่าเลยรับเราเป็นเมีย แต่ก็ยังใช้เราตากแดดเหมือนเดิมไล่เรากลับบ้านตลอด เราไม่กล้ากลับและไม่มีเงินติดต่อใครไม่เป็น มีแต่นั่งร้อไห้รับชะตากรรม ตอนนั้นผู้ชายคนนั้นก็ผ่อนบ้านรถติดไฟแนนช์ เรายอมช่วยไม่เอาเงินเดือนทำงานใช้หนี้ช่วยจนวันหนึ่งเขาไปรับงานรับเหมาก่อสร้างจนขาดทน ไม่มีเงินจ่ายค่างวดบ้านรถจนต้องโดนยึดบ้านไป เราก็ช่วยทำงานหาเงินมาจ่ายช่วย จนเราคลอดลูกอยู่ที่ รพ.เราอยู่คนเดียวเขาไม่เคยมาเฝ้าเลย แค่มายืนด่าๆเสร็จก็ไปเงินไม่เคยให้สักบาท เราก็ได้แค่นั่งร้องไห้เจ็บแผลคนเดียวจะเดินก็ลำบากจนเราออก รพ.เขาไม่มาเลยสั่งคนข้างเตียงให้ไปบอกแม่ให้ทีว่าคลอดลูกแม๊เลยมารับ แม๊เลยมารับเราและก็บ่นไปพักใหญ่อยู่ๆผู้ชายคนนั้นเลยมาเจอแม่เราเลยด่ากันยกใหญ่และหันมาว่าเราว่าไปบอกแม่แกทำไม ผู้ชายคนนั้นเลยทิ้งเรากับแม่ แม่เลยพาเราไปอยู่บ้านไปอยู่ไม่กี่วันมันก็มารับเราอุ่มลูกเราไป เราเลยต้องยอมไปด้วยเพราะลูก น้ำคราวปลายังไม่หมดเลยเจ็บแผลก็เจ็บผู้ชายคนนั้นยังใช้ให้ไปทำงานลูกก็เลี้ยงเราผอมมากๆทำงานจนไม่มีเวลาได้กินเลย หิวก็ไม่ได้กินเพราะเขาไม่ให้เงินใช้ให้แต่ทำงาน ทำใบเสนอราคารับเหมาก่อสร้างจนมีบ้านมีรถ แต่นิสัยเสียเขาก็ยังแย่เหมือนเดิมคือเที่ยวผู้หญิง และชอบไล่เราออกจากบ้าน จนลูกเราโตเราเลยหนี้ออกมาได้3ปีกว่า เราเลยเจอคนที่รักเรา แต่เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันผิดคิดไม่ถึง ก่อนหลายเดือนก่อนที่เราจะหนี้ออกมานั้นมันให้จดทะเบียนสมรส มันเลยมาขู่เราจะเอาเงินกับเราบอกว่าเราทำผิดต้องจ่ายเงินให้มันไปขู่เอา2ล้านบาท ขู่จะจับเราเข้าคุก และไป ขโมยลูกเราที่โรงเรียน เพื่อจะเอาเงินให้ได้ เราบอกไม่มีและเราก็มาอยู่กับคนใหม่และท้องด้วย แต่เราออกมาตั้ง3ปีกว่าแล้วนะ ก่อนน่าเราก็ขอหย่าแล้วไม่ยอมหย่าเรา จนมีหมายศาลมาเราก็ไม่ไปเพราะไม่มีเงินไปและไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนนั้น เขาก็ขู่เอาเงินและบอกลูกอย่าหวังจะได้เจอไม่ยอมให้แน่นอน ทั้งๆที่เราเลี้ยงคนเดียวมาตั้ง3ปีกว่าเขาไม่เคยส่งเสียเลย ยังมาฟ้องค่าเลี้ยงดูบุตร2แสน คือเราไม่มีให้ไปไม่ไม่จ่ายจนเรื่องเงียบไปจนทุกวันนี้ มันทำเรื่องฟ้องเรา คือฟ้องค่าเลี้ยงดูบุตร ,ฟ้องชู้3แสน ,ฟ้องหย่าเรา เราไม่ไปขึ้นศาล ศาลเลยตัดสินว่าเราผิด เรากลัวคิดอะไรไม่เป็นไม่รู้จะปรึกษาใคร จนเราคลอดลูกกับแฟนใหม่ เรื่องก็เงียบไป ไม่มีใบอะไรมา หวังว่ามันจะจบไป ส่วนลูกกับคนเก่าคิดถึงใจจะขาดก็ไปหาไม่ได้ ได้แค่แอบถามคนที่ไปแถวๆนั้น นี้แหละชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร มันมีเรื่องยาวกว่านี้แต่ตัดสั้นๆมามีหลายอย่างที่เคยเจอ แต่ขอให้มันเป็นอดีต อยากระบายความในใจที่มันอยู่ในใจมาหลายปี ทำไมคนเราไม่รู้จักพอทั้งที่บ้านที่เคยสร้างมาเราไม่เอาสักอย่างแต่ยังมาขู่เอาเงินไม่รู้จักจบ (ขอบคุณที่อ่านจนจบขอโทษที่เขียนวนไปมาคะ)